Σίγουρα σε όλους πάει το μυαλό σε παλιά αγαπημένα τραγούδια, με τα οποία μεγαλώσαμε. Εχουμε συνδυάσει τραγούδια με ωραίες στιγμές, με άσχημες στιγμές, με μέρη, με ταξίδια, με έρωτες, με χωρισμούς, με φιλίες και σε πόσες ακόμα καταστάσεις. Σε αυτό το άρθρο δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτό αλλά το τρόπο που αποκτούσαμε, ακούγαμε, μοιραζόμασταν την μουσική.
Μιλάω για τις δικές μου εμπειρίες που πιστεύω οτι είναι κοινές και με πολλούς άλλους.
Τις προάλλες είχα πάει σε ένα σπίτι που όταν ήμουν παιδί και αργότερα έφηβος, είχα περάσει από τις καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές μου. Στο σπίτι του παππού μου. Λόγω μεγάλης πλέον απόστασης είχα να πάω 25 χρόνια. Τώρα στα 40 μου, έτυχε να περνάω από κοντά και φυσικά μπήκα να τον δω. Σε αυτόν τα 25 έξτρα χρόνια φαινόταν καθαρά, στο σπίτι όμως ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Μετά από πολλές ώρες συζήτησης για τα πάντα, μου είπε οτι έχει σε ένα κουτί, φυλαγμένα, τα πράγματά μου και τα παιχνίδια μου. Με μεγάλη λαχτάρα έτρεξα να δω το κουτί και ανοίγοντας το, μέσα σε διάφορα πραγματάκια, είδα και δύο κασέτες μου. Τις έδειξα στην ανιψιά μου και φάνηκε οτι δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό το πλαστικό πράγμα. Αυτές οι κασέτες είναι και η αφορμή για το σημερινό άρθρο στο οποίο θέλω και τα σχόλιά σας.
Απόκτηση: Θυμήθηκα λοιπόν το πόσο πολύ εκτιμούσαμε τα τραγούδια και την “δισκοθήκη” μας τότε. Για να ακούσουμε ένα τραγούδι, έπρεπε ή να θυσιάσουμε το χαρτζιλίκι μας και να το αγοράσουμε ή να το έχει ένας φίλος να μας το γράψει. Φυσικά και να το αγοράσουμε δεν ήταν και απλή διαδικασία. Από το άκουσμα μέχρι την δισκοθήκη μας υπήρχε μια διαδρομή που αρκετές φορές ήταν μεγάλη. Και για να γίνω πιο σαφής. Άκουγα ένα κομμάτι στο μπαράκι ή το κλαμπ, πήγαινα στον dj και του έλεγα, “ρε φίλε μου γράφεις πιο κομμάτι είναι αυτό”, αυτός μου έδινε σε ένα χαρτάκι τον τίτλο και τον καλλιτέχνη, άντε να περάσει μετά η Κυριακή και να έρθει δευτέρα να ανοίξουν τα δισκάδικα, στο δισκάδικο όμως έτρωγες χυλόπιτα, γιατί ο δίσκος μόλις τελείωσε και δεν ξέρουμε πότε θα ξανάρθει (επαρχία). Παρακαλούσες για μια κασέτα τουλάχιστον, αλλά αν δεν υπήρχε ο δίσκος, σπάνια κρατούσαν κασέτες ώστε να γίνει έστω από εκεί η αντιγραφή. Η λύση? Αφού λοιπόν είχαν μαζευτεί 3-4 τραγούδια έπαιρνα τον δρόμο για την πρωτεύουσα ώστε να προμηθευτώ τα αγαπημένα μου τραγούδια. Αφού λοιπόν έφτανα σε αυτό σημείο δεν συμβιβαζόμουν σε μια απλή κασέτα αλλά σε κάνα maxi single. Και δεν τελειώνουμε εδώ. Δεν θα ήθελα λοιπόν αυτά τα τραγούδια να τα ακούω και στην βόλτα μου? Στο αυτοκίνητο? Ξεκίναγε λοιπόν και μια compilation κασέτα.
Και ενώ λοιπόν πέρναγα μια μικρή οδύσσεια για 3-4 τραγούδια, ένας αντίστοιχος εγώ του 2013 τι θα έκανε απλά? Θα άκουγε το κομμάτι που θα του άρεσε, shazam (jaydee – plastic dream), tubemate (save as mp3) και φεύγοντας από το κλαμπ θα κάρφωνε τα ακουστικά του στο κινητό ή το καρφί του στερεοφωνικού του αυτοκινήτου και θα άκουγε το κομμάτι μέχρι το σπίτι. Τόσο απλά. Ποια όμως η διαφορά στη μουσική? Τότε το κάθε τραγούδι το εκτιμούσα, γιατί μου είχε στοιχίσει αρκετά η απόκτησή του. Και σε χρόνο και σε χρήμα. Οπότε το έλιωνα το μάξι στο πικάπ από τις πολλές φορές που το άκουγα. Τώρα, που μπορώ να κατεβάσω και χίλια τραγούδια σε μια μέρα, τα περισσότερα δεν τα ακούω καν και δεν ξέρω για ποιο λόγο τα έχω κιόλας.
Αναπαραγωγή:Τώρα απλά φτιάχνουμε μια λίστα στο pc με όσα τραγούδια θέλουμε και το αφήνουμε να παίζει για ώρες και μέρες ακόμα. Με επανάληψη, τυχαία και με όποιο άλλο τρόπο θέλουμε. Τότε έπρεπε να ακούσουμε γραμμικά το περιεχόμενο του δίσκου ή της κασέτας και κάθε μισάωρο περίπου να πρέπει χειροκίνητα να αλλάξουμε πλευρά (μετά βγήκαν τα κασετόφωνα που γύρναγαν αυτόματα πλευρά). Αν θέλαμε βέβαια να ακούσουμε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι δεν αρκούσε ένα διπλό κλικ αλλά έπρεπε να μετράμε τα κενά αυλάκια του βινυλίου ή να παίζουμε Τζόκερ με RW και FW στο κασετόφωνο για να βρούμε ακριβώς το κομμάτι. Το οποίο, δεν ξέρω σε σας, αλλά αν ήταν από τα αυτόματα κασετόφωνα που λέω πιο πάνω, με μπέρδευε απίστευτα γιατί αν ήταν στην άλλη μεριά το RW δούλευε σαν FW.
Επίσης αν θέλαμε να ακούσουμε την κασέτα σε walkman έπρεπε να αλλάζουμε κάθε τρεις και λίγο μπαταρίες γιατί λόγω τον μηχανικών μερών η κατανάλωση ήταν μεγάλη. Και τουλάχιστον δεν σταμάταγε και απότομα, όταν άρχιζαν να πέφτουν οι μπαταρίες πέφτανε και οι στροφές στην κασέτα. Οπότε όλοι βάζαμε ένα μολύβι στην μια τρύπα της κασέτας και την στριφογυρίζαμε στον αέρα για να την γυρίσουμε από την αρχή.
Διαμοιρασμός: Ενώ τώρα μπορούμε πολύ εύκολα μέσω ασύρματων τεχνολογιών (bluetouth,wifi direct, air drop κλπ) μπορούμε εύκολα να στείλουμε το τραγούδι στον φίλο/η ή να του περάσουμε 500 τραγούδια σε ένα φλασάκι μέσα σε 2 λεπτά ή στην τελική να το κατεβάσει ο ίδιος από το ίντερνετ, τότε τα διπλά κασετόφωνα έπαιρναν φωτιά. Η κανονική κασέτα από την μια και η άδεια από την άλλη και… Rec και 2x speed. Όπως επίσης θέλαμε να αφιερώσουμε ένα compilation στο πρόσωπο από το σχολείο? Δεν υπήρχε το share στο τοίχο του/της στο Fb, αλλά μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Επιλογή των δίσκων ή των κασετών, καθάρισμα των δίσκων, άδεια κασέτα στο κασετόφωνο, rec+play+pause πατημένα, εύρεση σωστού σημείου της αρχής του τραγουδιού που θα παίξει, απελευθέρωση του pause και η εγγραφή άρχισε. Τι? κόλλησε ο δίσκος? Πάλι από την αρχή η διαδικασία. Και να τα κολλήματα και να τα ξενύχτια. Το αποτέλεσμα ήταν μια κασέτα με καμιά δωδεκαριά τραγούδια άντε και ένα ακόμα μισό), γεμάτη όμως με μεράκι και αγάπη.
Αυτό όσο αφορά την προσωπική μου και όχι επαγγελματική(με αυτή θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο) εμπειρία για την μουσική. Είναι μια νοσταλγία σε εποχές, άτομα και καταστάσεις, ωραία να την αναπολώ αλλά μην είμαι ψεύτης. Προτιμώ την ευκολία του σήμερα. Με τα youtube, soundcloud, shazam, mp3, usb sticks, κλπ κλπ κλπ (η λίστα δεν τελειώνει).
